Sociaal op de trein?

Saturday, November 18, 2006

Sociaal op de trein?

Vandaag in de kranten berichten over de Belg die de toekomst van het verkeer somber inschat. In de Morgen zit daar een stukje aan vast over manieren waarop de NMBS zichzelf aangenamer wil maken voor treinreizigers. O.a. via internetten beter mogelijk te maken op rijdende treinen. "Treinreizeigers hebben heel wat tijd tijdens hun treinrit", zegt ene Piet Demeester van de UGent in dat artikel en "een van de geliefkoosde bezigheden is zich dan op het internet begeven". Binnenkort hoopt men zelfs, aldus het artikel, van treinstellen een soort virutele kantoren te maken. We blijven dus maar aan het werk. Vraag ik me bij af, zo'n trein, is dat toch ook geen geschikte plaats voor sociaal contact of gewoon wat dagdromen ...? Wanneer moeten we dat anders nog doen?

Vrouwelijke ondernemers en de media

Vrouwelijke ondernemers en de media

"Vrouwelijke ondernemers krijgen weinig aandacht in Belgische media", lezen we vandaag in De Morgen en De Tijd. Dat blijkt uit een onderzoek op vraag van Markant, vereniging van vrouwelijke ondernemers. Er zouden zowat 30% vrouwelijke ondernemers zijn maar daar tegenover spelen vrouwen slechts in 10 tot 15% van de ondernemersartikels een hoofdrol. Er zit dus iets scheef in de verhoudingen ... Het onderzoek stelt ook - tenminste zo lezen we het in de krant - dat vrouwenblade meer oog hebben voor een "veelzijdiger en vrouwelijker" beeld van de ondernemers en meer oog hebben voor persoonlijke ervaring en het privéleven, terwil de algemene en economische pers meer focust op professionele deskundigheid, intelligentie, zakelijkheid ... Dat lijkt een voor de hand liggende conclusie, want volgt uit de aard van he tbeestje. Interessant zou zijn om te weten of mannen op een andere manier geportreteerd worden? Daarover zeggen alleszins de krantenberichten niets, maar het zou ons een beetje verwonderen. Komen we ook niet te weten: waaraan zou een en ander nu liggen? Macho verslaggevers, vrouwelijke ondernemers die door journalisten niet als geloofwaardig worden beschouwd? Of wil het publiek van de kranten liever mannelijke ondernemers opgevoerd zien? Of trekken vrouwen gewoon minder de aandacht op zichzelf dan de ijdeler mannen? Misschien volgen vrouwelijke ondernemers gewoon te weinig mediatrainingen ...?

Grenzen aan de groei?

Lezer Paul Gordyn in De Morgen van 2 november schrijft naar aanleiding van "An inconvenient Truth" van Al Gore: "Dat is de waarheid: de oplossing van de milieuproblemen vereisen een drastische daling van de materiële levensstandaard .... De noodzaak of wenselijkheid van jaarlijkse groei moet onmiddellijk opgegeven worden."

Ik ben het daar niet helemaal mee eens. Vermits onze behoeften almaar toenemen, al was het maar doordat er alsmaar meer monden te voeden zijn op de wereld, is het wel degelijk nodig dat we naar groei streven. Dat streven houdt ons ook aan de gang. En streven betekent nog niet dat we het halen. Sowieso stopt alle groei ooit wel eens ... Waar het op aan komt is te groeien op een verantwoorde, gecontroleerde manier, zonder dat we onze groeikansen te snel verkwisten.

Anderzijds, grenzen zijn uitdagingen, geen absolute stoptekens. Wellicht is dat een van de problemen met de ecologische partijen: zij willen alsmaar stoppen met een en ander, minder hebben en doen. Allemaal goed en wel, maar dat is a. niet leuk, b. brengt evenmin zoden aan de dijk, want vroeg of laat geraken die fossiele brandstoffen bijv. sowieso uitgeput ... So what? De uitdaging bestaat er vooral in de grenzen te overkomen, oplossingen te vinden om toch verder te kunnen groeien, of onze levenstandaard te handhaven, zonder dat we onze verdere toekomst hypothekeren. Groeien zonder te verlizen, zoiets ... Dus we moeten nadenken over hoe we groeien, maar stoppen met streven naar groei, lijkt me toch wel een zeer conservatieve gedachte ....

Groene aandeelhouders

"Aandeelhouders winnen bij Groen ondernemen", kopt De Morgen van donderdag 2 november op haar geld&zaken pagina. De "inconvenient truth" van Al Gore heeft blijkbaar iedereen plotsklaps wakker geschud. Het artikel heeft het er o.a. over dat Levi Strauss na 100 jaar activiteit eindelijk een ecologisch veranwoorde jeans op de markt brengt. Iedereen juichen! Eén schaduwzijde: de broek valt een beetje duur uit, maar dat zou maar even duren, tot de productie ervan op volle toeren draait.

Trendwatcher Fons Van Dijck ziet er een bevestiging in dat bedrijven alsmaar meer onder druk komen te staan om hun ecologische best te doen. "Grote merken beschouwen duurzame producten niet langer als marginaal, maar zien ze veeleer als een opportuniteit om meer klanten te winnen of om klanten te behouden", is zijn stelling. En daarmee creëren ze dan weer meer aandeelhouderswaarde. Iedereen blij ...

Blijft natuurlijk de vraag, als je toch een ecologisch verantwoorde broek kan maken, waarom zorg je er dan niet voor dat alle broeken ecologisch verantwoord zijn? En sociaal verantwoord? Waaromblijft het voor bedrijven en hun aandeelhouders toch zo verdomd moeilijk het goede als maatstaf te nemen en het "slechte" als uitzondering?

Straffen om het af te leren, belonen om te stimuleren

Een school in Blankenberge rekent zijn leerlingen 40 cent stoelgeld aan als ze over de middag in de eetzaal vertoeven en er niets kopen, zo lees ik in De Morgen van 20 oktober 06. Discussie tussen katholieke net en Gemeenschapsonderwijs. Mag wel, mag niet ... Maar wat is de bedoeling van de maatregel? Volgens de directrice van de school wil ze met de heffing van 'stoelgeld' de leerlingen stimuleren om een appel, yohgurt of soep te kopen, met het oog op de gezondheid van de leerlingen. De maatregel zou dus een onderdeel van een campagne voor gezonde eetgewoonten zijn? Of dat inderdaad zo is, valt uit het artikel niet op te maken. in elk geval, wanneer dergelijke maatregel niet gekaderd is in een bredere communicatie, lijkt ze wel nuttig om geld op te brengen voor de school, maar de eetgewoonten van de leerlingen zullen er wellicht niet door veranderen. Zolang leerlingen niet overtuigd zijn dat het eten van fruit voordelig is voor hun gezondheid, zullen ze misschien wel een appel kopen om aan het stoelgeld te ontsnappen (op voorwaarde dat de appel goedkoper is dan het stoelgeld ... ook dat is niet duidelijk uit het artikel), maar zullen ze die appel ook opeten of zullen ze later ook meer geneigd zijn een appel te eten? Misschien net niet, want ze denken met afkeer terug aan al die appels die ze onder dwang hebben opgegeten .... Iemand een 'boete' opleggen, daar komt het toch op neer, is een bestreffende maatregel, dus om bepaald gedrag af te leren, niet om positief gedrag te stimuleren ... Wil je positief gedrag uitlokken en verankeren in de psyché van je doelpubliek, is het belangrijker te belonen en goed te communiceren over te verwachten voordelen ... Het effect waar de school anders kan op rekenen, is dat leerlingen de refter gaan vermijden ....

Een Standaard voor onzin

Weer een staaltje boeiende journalistiek. In DS Online van 21 februari 06. In de 'headlines' een bericht over 'Topmanagers verkiezen boek boven film'. Journalist haalt een spectaculair resultaat uit de jaarlijkse 'UPS Europe Business Monitor'. Wat komen te weten? Topmanagers lezen maandelijks een boek en gaan acht maal per jaar naar de bioscoop! Welk boek? Welke films? Geen flauw idee.

Ah ja, en ook nog, 70% van de Europese topmanagers ontbijt thuis. Wat eten ze? Om hoe laat? Samen met vrouw en kinderen ...? Vele interessante vragen mogelijk, maar gesteld werden ze blijkbaar niet. Bladvulling dus, snel verdiende kopij ...

Belgie Logistiek

België logistiek – een visie voor een toekomstig België

Ives Leterme zoekt een visionair project voor Vlaanderen. En Verhofstadt een voor België. OK, hij heeft zijn 10 werven. Maar bouwen in het wilde weg, dat leidt tot chaos en vroeg of laat tot zonevreemde gebouwen. Verhofstadt wil bijvoorbeeld 200.000 jobs creëren? Een mooie ambitie, maar vanuit welk kader doen we dat, en hoe vermijden we dat de jobs die we vandaag creëren, morgen alweer verdwijnen ...?

De vraag is dus eerst en vooral, waarom, hoe en waar bouwen we?

Enige tijd geleden schrok ik op bij het nieuws dat de A16, waar ik in Bornem vlakbij woon, tot volwaardige autosnelweg zou worden omgetoverd, met heuse op en afritritten. Kruispunten met verkeerslichten die toelaten om van de ene deelgemeente naar de andere over te steken, zouden zo veel mogelijk verdwijnen. Dat alles met als argumentatie: België als transitland moet het hebben van zijn logistiek, daar hangt onze economische toekomst van af, dus hebben we snelle wegen en korte verbindingen nodig en daar moet alles voor wijken ...

Een autostrade door je achtertuin, voor elk weldenkend mens betekent het een nachtmerrie. Maar als we even doordenken, is ’België Logistiek’ niet alleen een mooie slogan, het is een mooi toekomstconcept om ons land naar de 22ste eeuw te leiden met behoud en zelfs uitbreiding van onze welvaart.

Zowel vanuit beleids- als vanuit communicatieoogpunt, is zo’n concept uitermate belangrijk. Het geeft een focus die duidelijk maakt waar de inspanningen naartoe moeten, geeft tegelijk de aanzet om een aantal problematieken op andere manieren te benaderen en maakt het mogelijk een begeesterende communicatie op te bouwen, denk maar aan het Flanders Technology-concept van destijds. Kortom, het vormt het canvas voor een masterplan richting 22ste eeuw.

‘België Logistiek’, wat kan dat immers allemaal betekenen? Uiteraard verplicht het ons na te denken over onze in- , door- en uitvoerinfrastructuur: hoe trekken we zoveel mogelijk goederen- en mensentrafiek naar ons toe en hoe transporteren we die zo efficiënt mogelijk? Die oefening verplicht ons te investeren in en know how te ontwikkelen op het vlak van wegenbouw, maar ook van haven-, spoor-, waterwegen- en luchtvaartinfrastructuur. Hoe vermijden we bijvoorbeeld dat sneeuw of hevige regenval onze wegen onberijdbaar maakt, of dat vrieskou ons treinverkeer plat legt, om maar iets te zeggen?

Maar, en vooral dat is belangrijk, zonder twijfel leidt het ook tot nieuwe transportconcepten (lange afstandtransportbanden bijvoorbeeld of vrachtvervoer per helikopter of, waarom niet, de “Startrek dematerialisatie” ...).

Politieke discussies over snelheidsbeperkingen voor vrachtwagens of de uitbreiding van Zaventem, nachtvluchten, de inplanting van containerdokken, het opofferen van dorpen aan opslag- en overslaginfrastructuur ... komen plotseling in een heel ander daglicht te staan en vormen geen op zich staande problemen meer, maar deel van een groots meesterplan ...

‘België Logistiek’ verplicht ons samen na te denken over opslag- en overslagmethoden, over voorraadbeheer, over nieuwe manieren van just-in-time leveren ...

Onder impuls van ‘België Logistiek’ wordt ons land een expert in mobiliteit. We denken dieper na over hoe we onze mobiliteit uitbouwen, hoe we files vermijden, hoe we alle mogelijke transportmiddelen een optimale plaats geven, rekening houdend met milieu, mensen, maximale tewerkstelling ...

Onder de slogan ‘Iedereen mobiel’ wordt zich verplaatsen zelfs voor mensen met een handicap, voor blinden en hoogbejaarden ... de meest evidente zaak, met originele oplossingen waar de hele wereld komt naar kijken ...

We gaan immers doorgedreven vragen stellen: Waarom hebben we bijvoorbeeld geen fietspaden langs de autostrade? Waarom is het ongewoon met de fiets op de trein te stappen? Waarom rijden we niet met gokarts in de stad? Waarom zijn fietspaden niet overdekt? .... Hoe verzoenen we mobiliteit, milieukwaliteit en zuinig energiebeleid ...? Hoe verzoenen we een mobiel land met rust? Hoe zorgen we ervoor dat een vrachtwagenchauffeur ’s ochtends fris in zijn wagen kruipt? Hoe zorgen we voor een hoffelijk verkeer dat vlot verloopt? Hoe maken we een vrachtwagen met twee chauffeurs rendabel ... ?

‘België logistiek’ geeft aanleiding tot nieuwe research, ontwikkeling van nieuwe technologie .... De informatiesnelweg en de digitale communicatietechnologie wordt door Belgische onderzoekers onder handen genomen en verbeterd ... Ons onderwijssysteem krijgt nieuwe impulsen en brengt ‘logistiek bewuste’ mensen voort ...

De invloed van ‘België Logistiek’ laat zich ook op sociaal en sociologisch vlak gelden. Het concept houdt immers in dat België per definitie een kruispunt van mensen en culturen moet zijn. Meer en ‘vreemdere’ mensen zijn voor kortere of langere tijd bij ons aanwezig. Hoe onthalen we die? Welke infrastructuur hebben we voor hen ter beschikking? Hotels, slaapgelegenheid langs autostrades ...? Moeten truckers in hun trucks overnachten? Kunnen wegparkings bewaakt worden ...? Hoe spelen we in op voedingsgewoonten, op woonculturen, op communicatiemogelijkheden ...? Talen zullen plotseling nog belangrijker worden in ons onderwijs ...

‘België Logistiek’ geeft zelfs een impuls aan ons cultuurleven. Het recente initiatief van vijf musea en een kunstgalerie in West- en Oost-Vlaanderen tonen de weg. Het werd in De Standaard van 27 januari aangekondigd als ‘Moderne kunst aan de oevers van de E17’ en biedt een folder aan die per afrit langs de E17 aangeeft welk museum of galerie zich in de buurt bevindt ...

Op dezelfde manier leidt ‘België Logistiek’ tot logische beleidsbeslissingen in bijvoorbeeld de sportsector. Het ligt voor de hand dat onze beleidsverantwoordelijken de schaarse middelen dan in eerste instantie investeren in ‘mobiliteitssporten’, waarin we sowieso in een aantal gevallen al erg goed zijn: wielrennen, hard- en langlopen, rally- en formule 1 ...

Kortom, mits enige creativiteit valt een concept als ‘België Logistiek’ op vele verschillende terreinen van onze samenleving toe te passen als een motiverend en richting gevend project.

Meteen geeft ‘België Logistiek’ ook de gelegenheid om ons land opnieuw en sterker als centrum van Europa, ja zelfs als centrum van de wereld te positioneren. Onder impuls van ‘België Logistiek’ bouwen we immers een wereldwijde reputatie op van een land dat in staat is producten, diensten en mensen op de meest efficiënte manier naar eender welke plaats in de wereld te krijgen, rekening houdend met milieu- en sociale omstandigheden, en slagen er daardoor in tewerkstelling te scheppen en vooruitgang te creëren.

Beste Yves, best Guy, waar wachten jullie nog op?

Lauwe in de mist

Veel te doen over de "kinderhinder" in Lauwe tegenwoordig. Vandaag een reportage op Canvas. Lauwe in de mist, blijkbaar na een betoging maar op een stille dag. Wat beelden van huizen en speeltuigen met zwarte vlaggen, een grappige oude meneer die recht voor de raap zijn gedacht zei. Voorzichtige broodkopers en bakkerin ... en de advocaat van de 'klagers' ... een sfeerbeeld dus. Was het informatief? Zijn we meer te weten gekomen over de motieven van de klagers? Ov er wat er werkelijk in Lauwe aan de hand is? En vooral, nu dit zo'n proporties aangenomen heeft, hoe gaan ze dat ginder in Lauwe oplossen? Koelen zonder blazen? En de frustraties dus langzaam laten etteren? Nu al buren die elkaar niet meer bekijken of groeten. Moet dat zo blijven verder kabbelen? Of is er een kordate burgemeester, of priester of buurtcomité dat een bemiddelings- of verzoenings poging opzet? En zoniet, zou dat dan toch nie tmoeten gebeuren? Dat - nochtans relevant voor vele plaatsen in Vlaanderen - kwamen we in Terzake dus niet te weten.

Misschien binnenkort eens in een SAM-aflevering. Achteraf meewarig becommentarieerd door een cynisch waarnemer ...

Fitness, doodsbrieven en ethische communicatie

Gisteren een doodsbrief gekregen. Gelukkig niet echt. Was wel geschrokken. Had overdag nog berichtje van een vriendin gekrgen dat haar man terminaal is. Doodsbrief was eigenlijk reclame. Voor een fitnesscentrum ... "Goed nieuws!", zeggen ze. Wie sport gaat niet dood, daar kwam de boodschap op neer. Vraag maar aan Tom Simpson bijvoorbeeld, ... In elk geval, geen erg fijngevoelige manier van reclame maken. Stond vandaag ook een stukje over in De Standaard. Zegt de marketingverantwoordelijke: "We hebben al flink wat klachten gekregen. Vooral van mensen die recentelijk een overlijden hadden in de familie. Tegen hen zeggen we dat het ons oprecht spijt." Toch nog enig medeleven? Hoewel. "De campagne is bedoeld om de aandacht te trekken. Het opzet is nieuwe leden te werven." En dan komt het : "Het marketingeffect primeert op het morele" ...

Ik vraag me al een hele tijd af of er nu eigenlijk een verschil is tussen 'ethische' en 'niet-ethische' communicatie. Ja dus ...

Het erge is, de fitness komt met reclame en al in de krant en op het internet ... operatie geslaagd voor hen ...

Media trappen blind in de sensatieval. Kunnen ze het anders doen? Toch wel. Soms zijn ze bij goedbedoelde acties te beducht om namen te noemen. In dit geval hadden ze evenmin de naam van de betrokken fintess hoeven te vermelden, nog minder de reclameafbeedling hoeven te tonen ... wie ze gekregen heeft, kan het artikel perfect plaatsen.

Het VTM-nieuws brandt!

Gisteren, woensdag 11 januari, even naar VTM Het Nieuws gekeken. Het stond in brand: een viertal reportages over branden links en rechts in Vlaanderen. Bewoners van huizen die moesten geëvacueerd worden, brandweermannen aan de slag, blauwe zwaailichten bij de vleet ...

Wat levert dergelijk nieuws ons op? Dat het gevaarlijk is met lucifers te spelen? Dat wie zijn gat verbrandt, op de blaren moet zitten? In elk geval, dat onze investeringen in brandweerlui broodnodig zijn, want zo veel branden in één etmaal, dat mag tellen. Hebben we alle branden van de dag te zien gekregen? Dan viel het uiteindelijk nog mee, vier branden op meer dan 300 Vlaamse gemeenten. Alleen vrees ik dat de brandweer nog wel meer werk gehad heeft ...