Gisteren
een doodsbrief gekregen. Gelukkig niet echt. Was wel geschrokken. Had overdag
nog berichtje van een vriendin gekrgen dat haar man terminaal is. Doodsbrief
was eigenlijk reclame. Voor een fitnesscentrum ... "Goed nieuws!",
zeggen ze. Wie sport gaat niet dood, daar kwam de boodschap op neer. Vraag maar
aan Tom Simpson bijvoorbeeld, ... In elk geval, geen erg fijngevoelige manier
van reclame maken. Stond vandaag ook een stukje over in De Standaard. Zegt de
marketingverantwoordelijke: "We hebben al flink wat klachten gekregen.
Vooral van mensen die recentelijk een overlijden hadden in de familie. Tegen
hen zeggen we dat het ons oprecht spijt." Toch nog enig medeleven? Hoewel.
"De campagne is bedoeld om de aandacht te trekken. Het opzet is nieuwe
leden te werven." En dan komt het : "Het marketingeffect primeert op
het morele" ...
Ik
vraag me al een hele tijd af of er nu eigenlijk een verschil is tussen
'ethische' en 'niet-ethische' communicatie. Ja dus ...
Het
erge is, de fitness komt met reclame en al in de krant en op het internet ...
operatie geslaagd voor hen ...
Media
trappen blind in de sensatieval. Kunnen ze het anders doen? Toch wel. Soms zijn
ze bij goedbedoelde acties te beducht om namen te noemen. In dit geval hadden
ze evenmin de naam van de betrokken fintess hoeven te vermelden, nog minder de
reclameafbeedling hoeven te tonen ... wie ze gekregen heeft, kan het artikel
perfect plaatsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten