Sociaal op de trein?

Saturday, November 18, 2006

Sociaal op de trein?

Vandaag in de kranten berichten over de Belg die de toekomst van het verkeer somber inschat. In de Morgen zit daar een stukje aan vast over manieren waarop de NMBS zichzelf aangenamer wil maken voor treinreizigers. O.a. via internetten beter mogelijk te maken op rijdende treinen. "Treinreizeigers hebben heel wat tijd tijdens hun treinrit", zegt ene Piet Demeester van de UGent in dat artikel en "een van de geliefkoosde bezigheden is zich dan op het internet begeven". Binnenkort hoopt men zelfs, aldus het artikel, van treinstellen een soort virutele kantoren te maken. We blijven dus maar aan het werk. Vraag ik me bij af, zo'n trein, is dat toch ook geen geschikte plaats voor sociaal contact of gewoon wat dagdromen ...? Wanneer moeten we dat anders nog doen?

Vrouwelijke ondernemers en de media

Vrouwelijke ondernemers en de media

"Vrouwelijke ondernemers krijgen weinig aandacht in Belgische media", lezen we vandaag in De Morgen en De Tijd. Dat blijkt uit een onderzoek op vraag van Markant, vereniging van vrouwelijke ondernemers. Er zouden zowat 30% vrouwelijke ondernemers zijn maar daar tegenover spelen vrouwen slechts in 10 tot 15% van de ondernemersartikels een hoofdrol. Er zit dus iets scheef in de verhoudingen ... Het onderzoek stelt ook - tenminste zo lezen we het in de krant - dat vrouwenblade meer oog hebben voor een "veelzijdiger en vrouwelijker" beeld van de ondernemers en meer oog hebben voor persoonlijke ervaring en het privéleven, terwil de algemene en economische pers meer focust op professionele deskundigheid, intelligentie, zakelijkheid ... Dat lijkt een voor de hand liggende conclusie, want volgt uit de aard van he tbeestje. Interessant zou zijn om te weten of mannen op een andere manier geportreteerd worden? Daarover zeggen alleszins de krantenberichten niets, maar het zou ons een beetje verwonderen. Komen we ook niet te weten: waaraan zou een en ander nu liggen? Macho verslaggevers, vrouwelijke ondernemers die door journalisten niet als geloofwaardig worden beschouwd? Of wil het publiek van de kranten liever mannelijke ondernemers opgevoerd zien? Of trekken vrouwen gewoon minder de aandacht op zichzelf dan de ijdeler mannen? Misschien volgen vrouwelijke ondernemers gewoon te weinig mediatrainingen ...?

Grenzen aan de groei?

Lezer Paul Gordyn in De Morgen van 2 november schrijft naar aanleiding van "An inconvenient Truth" van Al Gore: "Dat is de waarheid: de oplossing van de milieuproblemen vereisen een drastische daling van de materiële levensstandaard .... De noodzaak of wenselijkheid van jaarlijkse groei moet onmiddellijk opgegeven worden."

Ik ben het daar niet helemaal mee eens. Vermits onze behoeften almaar toenemen, al was het maar doordat er alsmaar meer monden te voeden zijn op de wereld, is het wel degelijk nodig dat we naar groei streven. Dat streven houdt ons ook aan de gang. En streven betekent nog niet dat we het halen. Sowieso stopt alle groei ooit wel eens ... Waar het op aan komt is te groeien op een verantwoorde, gecontroleerde manier, zonder dat we onze groeikansen te snel verkwisten.

Anderzijds, grenzen zijn uitdagingen, geen absolute stoptekens. Wellicht is dat een van de problemen met de ecologische partijen: zij willen alsmaar stoppen met een en ander, minder hebben en doen. Allemaal goed en wel, maar dat is a. niet leuk, b. brengt evenmin zoden aan de dijk, want vroeg of laat geraken die fossiele brandstoffen bijv. sowieso uitgeput ... So what? De uitdaging bestaat er vooral in de grenzen te overkomen, oplossingen te vinden om toch verder te kunnen groeien, of onze levenstandaard te handhaven, zonder dat we onze verdere toekomst hypothekeren. Groeien zonder te verlizen, zoiets ... Dus we moeten nadenken over hoe we groeien, maar stoppen met streven naar groei, lijkt me toch wel een zeer conservatieve gedachte ....

Groene aandeelhouders

"Aandeelhouders winnen bij Groen ondernemen", kopt De Morgen van donderdag 2 november op haar geld&zaken pagina. De "inconvenient truth" van Al Gore heeft blijkbaar iedereen plotsklaps wakker geschud. Het artikel heeft het er o.a. over dat Levi Strauss na 100 jaar activiteit eindelijk een ecologisch veranwoorde jeans op de markt brengt. Iedereen juichen! Eén schaduwzijde: de broek valt een beetje duur uit, maar dat zou maar even duren, tot de productie ervan op volle toeren draait.

Trendwatcher Fons Van Dijck ziet er een bevestiging in dat bedrijven alsmaar meer onder druk komen te staan om hun ecologische best te doen. "Grote merken beschouwen duurzame producten niet langer als marginaal, maar zien ze veeleer als een opportuniteit om meer klanten te winnen of om klanten te behouden", is zijn stelling. En daarmee creëren ze dan weer meer aandeelhouderswaarde. Iedereen blij ...

Blijft natuurlijk de vraag, als je toch een ecologisch verantwoorde broek kan maken, waarom zorg je er dan niet voor dat alle broeken ecologisch verantwoord zijn? En sociaal verantwoord? Waaromblijft het voor bedrijven en hun aandeelhouders toch zo verdomd moeilijk het goede als maatstaf te nemen en het "slechte" als uitzondering?