Lezer Paul Gordyn in De Morgen van 2
november schrijft naar aanleiding van "An inconvenient Truth" van Al
Gore: "Dat is de waarheid: de oplossing van de milieuproblemen vereisen
een drastische daling van de materiële levensstandaard .... De noodzaak of
wenselijkheid van jaarlijkse groei moet onmiddellijk opgegeven worden."
Ik ben het daar niet helemaal mee
eens. Vermits onze behoeften almaar toenemen, al was het maar doordat er
alsmaar meer monden te voeden zijn op de wereld, is het wel degelijk nodig dat
we naar groei streven. Dat streven houdt ons ook aan de gang. En streven
betekent nog niet dat we het halen. Sowieso stopt alle groei ooit wel eens ...
Waar het op aan komt is te groeien op een verantwoorde, gecontroleerde manier,
zonder dat we onze groeikansen te snel verkwisten.
Anderzijds, grenzen zijn uitdagingen,
geen absolute stoptekens. Wellicht is dat een van de problemen met de
ecologische partijen: zij willen alsmaar stoppen met een en ander, minder
hebben en doen. Allemaal goed en wel, maar dat is a. niet leuk, b. brengt
evenmin zoden aan de dijk, want vroeg of laat geraken die fossiele brandstoffen
bijv. sowieso uitgeput ... So what? De uitdaging bestaat er vooral in de
grenzen te overkomen, oplossingen te vinden om toch verder te kunnen groeien,
of onze levenstandaard te handhaven, zonder dat we onze verdere toekomst
hypothekeren. Groeien zonder te verlizen, zoiets ... Dus we moeten nadenken
over hoe we groeien, maar stoppen met streven naar groei, lijkt me toch wel een
zeer conservatieve gedachte ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten